Tales of Mystery and Imagination

Tales of Mystery and Imagination

" Tales of Mystery and Imagination es un blog sin ánimo de lucro cuyo único fin consiste en rendir justo homenaje a los escritores de terror, ciencia-ficción y fantasía del mundo. Los derechos de los textos que aquí aparecen pertenecen a cada autor.

Las imágenes han sido obtenidas de la red y son de dominio público. No obstante, si alguien tiene derecho reservado sobre alguna de ellas y se siente perjudicado por su publicación, por favor, no dude en comunicárnoslo.

Showing posts with label Rafael Dieste. Show all posts
Showing posts with label Rafael Dieste. Show all posts

Rafael Dieste: A luz en silencio

Rafael Dieste, A luz en silencio, Relatos de misterio, Tales of mystery, Relatos de terror, Horror stories, Short stories, Science fiction stories, Anthology of horror, Antología de terror, Anthology of mystery, Antología de misterio, Scary stories, Scary Tales, Salomé Guadalupe Ingelmo


Eu ben sei que o meu caso non debe dar pé a ningunha nova metafísica, e si, soamente, ás análises dalgún médico sutil. Pero se eu fose afeizoado ás trupias de concepto diríavos que aquela noite foi cando por primeira vez sentín a carón meu a terrible presencia baldeira do Señor Ninguén. Lonxe de min a intención de metervos medo, xa que, polo demais, a cousa non tivo importancia.

Direivos como foi.

Dende había algúns anos vivía na cidade. Alá na viliña onde eu nacera e finaran meus pais, quedaban do herdo familiar algunhas leiras, unha casa e, na casa, uns cantos trastos vellos…

Un labrador fiel de toda a vida, termaba de todo. Foi el quen me urxiu, nunha carta de letra revesgada, para que fose alá. Facía falta que eu mesmo remexese nos seculares feixes de escrituras para desenliar unha discordia por cuestión de extremas.

Cheguei case de noite no coche estrangoado que facía de cote a viaxe entre o meu pobo e a cabeza de partido por onde pasaba o tren. Dúas horas a oí-los berros do tralleiro e as couces que daba nas táboas do pescante para espabilar ós cabalos cativos e desventurados.

Na casa un intre de conversa co labrador, entrementres engulía a cea que me serviu a súa muller.

Despois quedei só a remexer papeis nun van amplexo —que fora sala nalgún tempo— separado da miña alcoba por un longo corredor…

Sempre tiven propensión ó sobresalto. A soedade, as tebras, o silencio, aínda hoxe me inquedan.

Aquela noite, ó me quedar só —¿por que non dicilo?— o desacougo encomenzou a escarabellar no meu maxín.

A casa, de muros balorentos e madeiras vellas, que xa de neno me impuña certo medo, agora chea de vagalumes de lembranza, parecíame aínda máis labiríntica.

Rafael Dieste: O neno suicida

Rafael Dieste, O neno suicida, Tales of mystery, Relatos de terror, Horror stories, Short stories, Science fiction stories, Italo Calvino, Leggenda di Carlomagno, Anthology of horror, Antología de terror, Anthology of mystery, Antología de misterio, Scary stories, Scary Tales, Science Fiction Short Stories, Historias de ciencia ficcion, Salomé Guadalupe Ingelmo


Cando o taberneiro rematou de ler aquela nova inquedante — un neno suicidárase pegándose un tiro na sen dereita — falou o vagamundo descoñecido que acababa de xantar moi pobremente nun curruncho da tasca mariñeira, e dixo:

— Eu sei a historia dese neno.

Pronunciou a palabra neno dun xeito moi particular. Así foi que, os catro bebedores de augardente, os cinco de albariño e o taberneiro calaron e escoitaron con xesto inquiridor e atento.

— Eu sei a historia dese neno — repetiu o vagamundo —. E, tras dunha solerte e ben medida pausa, encomenzou:

— Alá polo mil oitocentos trinta, unha beata que despois morreu de medo viu saír do camposanto florido e recendente da súa aldea a un vello moi vello en coiro. Aquel vello era un recén nacido. Antes de saír do ventre da terra nai escollera el mesmo ese xeito de nacencia. ¡Canto mellor ir de vello para mozo que de mozo para vello!, pensou sendo espírito puro. A Noso Señor chocoulle a idea. ¿Por que non face-la proba? Así foi que, co seu consentimento, formouse no seo da terra un esqueleto. E despois, con carne de verme, fíxose a carne do home. E na carne do home aformigou a caloriña do sangue. E como todo estaba listo, a terra-nai pariu. Pariu un vello en coiro.

De como despois o vello topou roupa e mantenza é cousa de moita risa. Chegou ás portas da cidade e como aínda non sabía falar, os ministros, despois de lle botaren unha capa enriba, levárono a diante do xuíz coma se tivesen sido testigos: Aquí lle traemos a este pobre vello que perdeu a fala coa tunda que lle deron uns ladróns mal entrañados. Nin roupa lle deixaron.

O xuíz deu ordes e o vello foi levado a un hospital. Cando saíu, xa ben vestido e mantido, dicíanlle as monxiñas: Vai feito un bo mozo. Ata parece que perdeu anos.

Daquela xa aprendera a falar algo e fíxose esmoleiro. Así andou moitas terras. Alá en Lourdes estivo dúas veces; da segunda tan amozado que, os que o coñeceran da primeira, coidaron que fora miragre da Virxe.

Rafael Dieste: Sobre da morte de Bieito

Rafael Dieste


Foi preto do camposanto cando eu sentín boligar dentro da caixa ó pobre Bieito. (Dos catro levadores do cadaleito eu era un). ¿Sentino ou foi aprensión miña? Entonces non podería aseguralo. ¡Foi un rebulir tan maino!… Como a teimosa puvulla que rila, rila na noite, rila de entón no meu maxín afervoado aquel mainiño rebulir.

Pero é que eu, meus amigos, non tiña seguranza, e polo tanto —comprendede, escoitade— polo tanto non podía, non debía dicir nada.

Imaxinade nun intre que eu dixese:

O Bieito vai vivo.

Tódalas testas dos velliños que portaban cirios ergueríanse nun babeco aglaio. Tódolos pícaros que viñan extendendo a palma da man baixo o pingotear da cera, virían en remuíño arredor meu. Apiñocaríanse as mulleres a carón do cadaleito. Escorregaría por tódolos beizos un marmular sobrecolleito, insólito:

¡O Bieito vai vivo, o Bieito vai vivo!…

Calaría o lamento da nai e das irmás, e axiña tamén, descompasándose, a gravedosa marcha que planxía nos bronces da charanga. E eu sería o gran revelador, o salvador, eixo de tódolos asombros e de tódalas gratitudes. E o sol na miña face cobraría unha importancia imprevista.

¡Ah! ¿E se entonces, ó ser aberto o cadaleito, a miña sospeita resultaba falsa? Todo aquel magno asombro viraríase inconmensurable e macabro ridículo. Toda a arelante gratitude da nai e das irmás, tornaríase despeito. O martelo espetando de novo a caixa tería un son sinistro e único na tarde estantía. ¿Comprendedes? Por iso non dixen nada.

Houbo un intre en que pola face dun dos compañeiros de fúnebre carga pasou a insinuación leviá dun sobresalto, coma se el estivese a sentir tamén o velaíño boligar. Mais non foi máis que un lampo. De seguida ficou sereno. E non dixen nada.

Houbo un intre en que case me decidín. Dirixinme ó da miña banda e, acobexando a pregunta nunha surrisa de retrouso, deslicei:

— ¿E se o Bieito fose vivo?

O outro riu picaramente coma quen di: «Qué ocorrencias temos», e eu amplifiquei adrede a miña falsa surrisa de retrouso.

Tamén me vin a rentes de dicilo no camposanto, cando xa pousarámo-la caixa e o crego requeneaba.

«Cando o crego remate», pensei. Mais o crego acabou e a caixa deceu á cova sen que eu puidese dicir nada.

Rafael Dieste: A volta




Sentada a carón da lareira, onde un pequeno lume aínda se esforza en facerlle compaña, a vella Resenda ten fixo o pensameno en distantes lembranzas, e poida que nalgún presaxio que esa noite lle escorrentou o sono. Por veces bole un pouco, escoita, e de seguida volve ó seu enlevo…
Quedáralle Resenda porque o finado do seu home era o señor Resende, e tamén como un xeito de lle gardar respeto.
Aínda traballaba o vello cando o mozo lanzal, seu Andresiño, regalía da casa, fora en grea con outros, mordendo un caravel, a terras de Mouramia. Pouco souberan dicir del os outros. Si, vírano por alá. Mais, tende en conta… Alá non é coma aquí. Milleiros e milleiros de homes, unha romaxe tremendísima. Uns a iren para adiante, outros a esligar coa sede nun curuto, ou convoiando os bastimentos… ¿Quen fala de morte? Saberíase. E viña entón o tecer e destecer sospeitas, conxecturas: casos dos que se perden, de cativos, dos que andan en secretas encomendas. Con aqueles contos a ansiedade dos vellos entretíñase. Pero o tempo corría… En fin, deixouse de falar do asunto, e axiña o vello perdeu azos e aquel amor á terra que soergue ós labradores. Non durou moito. Un día sentiu frío e acochouse no leito con degoro dun longo, infindo repouso, a face perdida en non se sabe que longano lubricán. Encamado estivo unha tempada, e sen ningún anceio de falar. Un día chamou á compañeira a carón del, apreixoulle a man e, moi baixiño, marmulou: Non volve…
Aquela noite o vello finaba.
A vella Resenda quedou soa, soa. Pero no seu espírito unha verba única ergueuse para non ser máis derrubada. O vello agoniante dixera: Non volve. Ela, cunha seguranza feita de anceios e presentimentos, dixo: ¡Volve! E agardou ó longo de moitas invernías…
Un andar mol, amortecido, vagariñou polo sobrado.
Despois o portón da cociña abreuse un pouco, silandeiro e cauto. Pero de súpeto cerrouse e bateu con carraxe no marco de porpiaño.
Os soños da vella fuxiron. Con ollos alampados ergueu a testa e púxose a escoitar…
Todo cala na casa non sendo as pasadas moles, velaíñas.
— ¿Quen anda aí? — berrou. E a súa propia voz sen resposta encheuna de extrañeza.
Sentiuse soa por primeira vez, e como aglaiada, aínda máis que espavorecida, daquela soedade.
Entonces comenzou a chamar polo fillo coma se estivese alí adormiñado, coa mira de meter medo ó ladrón, mais tamén para se sentir menos desamparada:

Tales of Mystery and Imagination