Sentada a carón da lareira, onde un
pequeno lume aínda se esforza en facerlle compaña, a vella Resenda ten
fixo o pensameno en distantes lembranzas, e poida que nalgún presaxio
que esa noite lle escorrentou o sono. Por veces bole un pouco, escoita, e
de seguida volve ó seu enlevo…
Quedáralle Resenda porque o finado do seu home era o señor Resende, e tamén como un xeito de lle gardar respeto.
Aínda traballaba o vello cando o mozo
lanzal, seu Andresiño, regalía da casa, fora en grea con outros,
mordendo un caravel, a terras de Mouramia. Pouco souberan dicir del
os outros. Si, vírano por alá. Mais, tende en conta… Alá non é coma
aquí. Milleiros e milleiros de homes, unha romaxe tremendísima. Uns
a iren para adiante, outros a esligar coa sede nun curuto, ou convoiando
os bastimentos… ¿Quen fala de morte? Saberíase. E viña entón o tecer e
destecer sospeitas, conxecturas: casos dos que se perden, de cativos,
dos que andan en secretas encomendas. Con aqueles contos a ansiedade dos
vellos entretíñase. Pero o tempo corría… En fin, deixouse de falar do
asunto, e axiña o vello perdeu azos e aquel amor á terra que soergue ós
labradores. Non durou moito. Un día sentiu frío e acochouse no leito con
degoro dun longo, infindo repouso, a face perdida en non se sabe que
longano lubricán. Encamado estivo unha tempada, e sen ningún anceio de
falar. Un día chamou á compañeira a carón del, apreixoulle a man e, moi
baixiño, marmulou: Non volve…
Aquela noite o vello finaba.
A vella Resenda quedou soa, soa. Pero
no seu espírito unha verba única ergueuse para non ser máis derrubada. O
vello agoniante dixera: Non volve. Ela, cunha seguranza feita
de anceios e presentimentos, dixo: ¡Volve! E agardou ó longo de moitas
invernías…
Un andar mol, amortecido, vagariñou polo sobrado.
Despois o portón da cociña abreuse
un pouco, silandeiro e cauto. Pero de súpeto cerrouse e bateu con
carraxe no marco de porpiaño.
Os soños da vella fuxiron. Con ollos alampados ergueu a testa e púxose a escoitar…
Todo cala na casa non sendo as pasadas moles, velaíñas.
— ¿Quen anda aí? — berrou. E a súa propia voz sen resposta encheuna de extrañeza.
Sentiuse soa por primeira vez, e como aglaiada, aínda máis que espavorecida, daquela soedade.
Entonces comenzou a chamar polo fillo
coma se estivese alí adormiñado, coa mira de meter medo ó ladrón, mais
tamén para se sentir menos desamparada:
— ¡Esperta larizán, que anda xente na
casa! Colle ese machado para correr a ese lobicán que vén roubar ós
pobres. Para unha codia que ha de topar no forno é capaz de me
esganizar.
A voz ennovelóuselle. Alguén parecía
agora empuxa-la porta dende fóra con esa lentitude solerte dos gatos ou
do vento trampulleiro. Chirlaron de improviso os polróns, cun se laiar
de preguiza importunada, e a porta quedou franca. Alí, detendo o paso,
como para dar tempo á nai a serenarse, estaba, ergueito e ledo, o fillo
da vella Resenda. O resplandor do pequeno lume, que naquel intre se
arrichou de súpeto, lampexou no seu rostro. Era o de sempre… Os dentes,
mozos, mordían aínda o caravel.
Algunha mulleriña que pasou voando
pola beira da casa, sentiu berrar á vella o nome do seu fillo. Outros
din que a sentiron falar a deshora, e ata cantarexar mentres ía e viña.
Outros (tempo despois) que un esmoleiro
de fóra, sospeitoso, estivera atismando por unha xaneliña da casa, dende
enriba dun parral, para ver onde agachaba a vella unhas onzas de ouro
que, segundo bouga corrida pola aldea, tiña costume de contar dicindo:
— Gardeinas para ti, meu fillo. Pasei anos malos, mais velaquí están —. E
disque ese esmoleiro nada puido dicir de semellante ouro… Si do témero
exemplo, e que foi confesar moi arrepentido.
Ó seguinte día —xa non quentaba o sol— os veciños petaron a fartar na porta da casa silandeira.
Ó cabo decidiron, despois de falar en roda coa ledicia inconfesada das alarmas insólitas, bota-la porta abaixo.
Polo buco que abriron as lombeiradas do máis corpudo escoáronse todos.
Axiña deron coa vella Resenda. A
pouco treito da lareira topárona tendida no chan, cos ollos tan abertos
que non parecía que estivese morta.
Do Andrés nunca se soubo. Todos din que foi comesto de corvos en terras de Mouramia.
No comments:
Post a Comment